luns, 12 de maio de 2014

Orixe de supernovas

Propuxéronse varios escenarios para a súa orixe. Poden ser estrelas masivas que xa non poden desenvolver reaccións termonucleares no seu núcleo, e que son incapaces de sosterse pola presión de dexeneración dos electróns, o que as leva a contraerse repentinamente (colapsar) e xerar, no proceso, unha forte emisión de enerxía. Outro proceso máis violento aínda, capaz de xerar fulgores mesmo moito máis intensos, pode suceder cando unha anana branca membro dun sistema binario pechado, recibe suficiente masa da súa compañeira como para superar o límite de Chandrasekhar e proceder á fusión instantánea de todo o seu núcleo: isto dispara unha explosión termonuclear que expulsa case todo, se non todo, o material que a formaba.



A explosión de supernova provoca a expulsión das capas externas da estrela por medio de poderosas ondas de choque, enriquecendo o espazo que a rodea con elementos pesados. Os restos eventualmente compoñen nubes de po e gas. Cando a fronte de onda da explosión alcanza outras nubes de gas e po próximas, as comprime e pode desencadear a formación de novas nebulosas solares que orixinan, despois de certo tempo, novos sistemas estelares (quizais con planetas, ao estar as nebulosas enriquecidas cos elementos procedentes da explosión).
Estes residuos estelares en expansión denomínanse remanentes e poden ter ou non un obxecto compacto no seu interior. O devandito remanente rematará por diluírse no medio interestelar ao cabo de millóns de anos. Un exemplo é RCW 86.
As supernovas poden liberar varias veces 10 elevado a 44 xulios de enerxía. Isto resultou na adopción do foe (10 elevado a 44 xulios) como unidade estándar de enerxía no estudo de supernovas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario