Orixe de supernovas
Propuxéronse varios escenarios para a súa orixe. Poden ser
estrelas masivas que xa non poden desenvolver reaccións termonucleares no seu
núcleo, e que son incapaces de sosterse pola presión de dexeneración dos
electróns, o que as leva a contraerse repentinamente (colapsar) e xerar, no proceso,
unha forte emisión de enerxía. Outro proceso máis violento aínda, capaz de
xerar fulgores mesmo moito máis intensos, pode suceder cando unha anana branca
membro dun sistema binario pechado, recibe suficiente masa da súa compañeira
como para superar o límite de Chandrasekhar e proceder á fusión instantánea de
todo o seu núcleo: isto dispara unha explosión termonuclear que expulsa case
todo, se non todo, o material que a formaba.
A explosión de supernova provoca a expulsión das capas
externas da estrela por medio de poderosas ondas de choque, enriquecendo o
espazo que a rodea con elementos pesados. Os restos eventualmente compoñen
nubes de po e gas. Cando a fronte de onda da explosión alcanza outras nubes de
gas e po próximas, as comprime e pode desencadear a formación de novas
nebulosas solares que orixinan, despois de certo tempo, novos sistemas
estelares (quizais con planetas, ao estar as nebulosas enriquecidas cos
elementos procedentes da explosión).
Estes residuos estelares en expansión denomínanse remanentes
e poden ter ou non un obxecto compacto no seu interior. O devandito remanente
rematará por diluírse no medio interestelar ao cabo de millóns de anos. Un
exemplo é RCW 86.
As supernovas poden liberar varias veces 10 elevado a 44
xulios de enerxía. Isto resultou na adopción do foe (10 elevado a 44 xulios)
como unidade estándar de enerxía no estudo de supernovas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario