Neuroloxía

A crenza nun deus, é tan antiga como a humanidade mesma. A necesidade de ter un fundamento espiritual, é común en todas as culturas. Non obstante, isto deixa de ser un fenómeno antropolóxico para os neuroteólogos.

Segundo a neuroteología, a estrutura do cerebro estaría predisposta para ter experiencias espirituais ou metafísicas, incluída a crenza nun deus. Os substratos do sistema límbico, situados no máis profundo do cerebro, son o centro das nosas emocións. O hipocampo e a amígdala cerebral, son estruturas que se asocian coas crenzas relixiosas.

Para demostralo, os investigadores escanear a actividade cerebral de varios suxeitos mentres tiñan os seus estados de meditación ou introspección espiritual. O incremento da actividade cerebral, deixa ver que a diferenza dos non crentes, nos suxeitos relixiosos, a actividade cerebral mostrou un cambio dramático.

A este respecto, os neurocientíficos afirman que esta inusual actividade cerebral ao pensar en Deus, pódese contrastar con outros cerebros de persoas depresivas, obsesivas ou alegres. Ilia Delio, membro da orde franciscana, con grao doutoral en farmacoloxía e teoloxía histórica, di que se sente tentada a pensar nun "módulo Deus" situado no profundo do sistema límbico cerebral».

Esta polémica tese pode dar unha explicación básica sobre as experiencias contadas por persoas cunha alta espiritualidade. Os "neurotransmisores de Deus" estarían presentes en persoas relixiosas e ausentes nos agnósticos e ateos.

A fe en determinada relixión, crearía unha nova rede de transmisores neuronais, alterando completamente o xeito no que o cerebro funciona. Isto explicaría por que os crentes pensarían e sentirían tan distinto dos que non comparten a súa fe relixiosa.

Non obstante, afirma David L. Smith, sacerdote católico e psicólogo clínico, que «a comunidade científica considera a neuroteología unha pseudociencia envolvida polo manto do dualismo cartesiano».