martes, 13 de maio de 2014

Malos hábitos

Continúa comunicación

A mensaxería instantánea foi un invento marabilloso e brindounos unha seguridade extra para casos de emerxencia debido á súa inmediatez e baixo costo.El problema comezou cando a mensaxería instantánea pasou a substituír a comunicación interpersoal, o que derivou nun vórtice de mensaxes de texto, chat por Whatsapp ouFacebook. Pero isto non é o peor. Os dispositivos móbiles dannos a sensación de estar en todos os lugares ao mesmo tempo, o que significa tamén non estar nunca en ningún lugar. Tes o costume de poñerlle máis atención ao teu teléfono que ao ser humano co que estás a falar? Deberías pensar ao respecto.

Redes sociais

As redes sociais son unha fonte inesgotable de malos hábitos, principalmente porque aínda non encontramos unha forma intelixente de usalas. Ata entón, a gran maioría declinamos en utilizalas como altofalantes masivos da nosa vida diaria e as nosas opiniones.Así é como a rede social máis grande do planeta se volveu o diario íntimo de todos os usuarios, esvaendo a fronteira do privado do público e dando lugar a situacións embarazosas ou información que non debería ser pública.Pero o peor de todo é cando se involucran outras persoas que non necesariamente teñen o gusto de desfilar pola gran pantalla pública. O mellor exemplo son as fotografías e a función de etiquetar.Etiquetar usuarios sen consentimento é outro mal hábito.



Pirataría

Ok, considérome culpable neste caso. O demoledor avance de Internet facilitou moita información como a música, as películas, os libros e os videoxogos gratis. Só é necesario instalar o uTorrent para poder acceder a un universo do desfrute sen gastar o mínimocentavo.Lamentablemente, no panorama xeral a pirataría remata prexudicando ao mesmo consumidor no longo prazo. Todo produto ten un custo por un motivo. Ti non traballas gratis; actores, desenvolvedores, músicos e escritores tampouco.

Intermediar a experiencia

Notaches nos concertos como cada vez máis xente prefire gravar o espectáculo no seu móbil que... vivilo in situ? Só basta con ver calquera recital en YouTube do 2009 á data para apreciar o mar de pantallas azuis que decora a audiencia.En efecto, non hai nada como gastar moito diñeiro nun bo asento adiante para gravar o espectáculo en baixa definición...

Música

De todos os malos hábitos que enunciamos neste listado, o de escoitar música sen auriculares dende o altofalante do móbil é sen dúbida o máis molesto de todos. Xa sexa no transporte público ou na sala de espera, moitos individuos esfórzanse en facerte coñecer os seus artistas de preferencia. Non grazas.

Depresión

A creatividade dos desenvolvedores non ten límites en canto se trata de crear aplicacións. Unha breve exploración para a páxina de Google Play pódenos mostrar a variedade de actividades sobre as que se poden desenvolver aplicacións: axudas, lectura e exercicio, por poñer exemplos.
Tamén existen casos de aplicacións centradas nas emocións humanas, como pode ser o caso das apps humorísticas ou as apps románticas, a variedade parece infinita. No amplo espectro que supón a emotividade humana un non pode evitar tropezar con software por demais dicir estraño e en aparencia inútil.

Sad Quotes

Ideal para poetas e escritores que necesiten de inspiración para poder exteriorizar un concepto ou idea. Doutra forma non lle vexo a utilidade a unha aplicación cuxa tarefa é mostrar frases triste de célebres autores en forma diaria.
A non ser claro que un teña auténticos desexos de sentirse mal, en cuxo caso podes descargar esta app en forma gratuíta dende Google Play.

Depression Inventory

Esta aplicación pode ser moi útil se un desexa levar un diario emocional para mostralo ao seu psicólogo. E vale resaltar este último punto: a aplicación non está deseñada para realizar auto diagnose senón para utilizala como ferramenta de apoio nunha terapia.
O programa funciona como un cuestionario cuxo obxectivo é determinar os cambios de humor semana a semana e rexistralos nun diario. Podes descargala dende o sitio de Google Play.
Nada como empezar o fin de semana medindo o teu estado de ánimo.

IAmAliveVIP

Aínda que tecnicamente se trata só dunha aplicación para informar aos teus contactos que aínda estás vivo, o contexto dende o cal se concibiu este programa está en concordancia coa idea base. Pensada para zonas de guerra, a aplicación permítelle ao usuario publicar un sinal de existencia mediante un tweet que se activa cun simple toque.

Un tap de distancia para tranquilizar familiares e amigos se un se encontra na desagradable situación de vivir nunha zona de bombardeos. Pero o creador aínda foi máis alá desenvolvendo unha actualización VIP que permite aos políticos enviar mensaxes preconfiguradas de condescendencia. Triste, non?

Giovanni Aldini, galvanismo

Cando Aldini comezou a realizar os seus experimentos estaba moi seguro de que o seu tío tiña razón acerca de que un fluído eléctrico percorre os músculos, activándoos. Isto contraponse ás ideas de Alessandro Volta, con quen tiña unha disputa, que dicía que as células pasan sinais eléctricos dunha á outra.
Despois de realizar algúns experimentos, o goberno deulle permiso a Aldini para utilizar o seu procedemento en condenados a morte, cuxos corpos eran usados para a ciencia. O primeiro foi George Foster, acusado de matar a súa familia.
Durante a aplicación de electricidade a Foster, as declaracións marcan que tanto a súa mandíbula coma as súas extremidades se moveron, e ademais, un dos ollos do criminal se abriron. Con este experimento como precursor, pronto outros médicos comezaron a facelo, mesmo logrando revivir un corazón.




Mary Shelley, escritora da famosa novela Frankenstein, estaba ao tanto dos experimentos de Aldini, debido a que a primeiro esposa do seu marido foi galvanizada logo de morrer afogada. No libro non se menciona directamente o galvanismo, pero os experimentos mostran un nexo directo cos de Aldini. Por moitos anos, seguiu capturando a imaxinación das persoas.
A galvanización tal cual realizábaa Aldini requiría unha pila de pezas de prata e cinc, mentres que as orellas do cadáver eran humectadas con auga salgada. Logo formábase un arco de metal que se colocaba nas orellas, conectado dun lado ao principio da pila de prata e cinc, e outro cara ao final

Na actualidade revivir un cadáver aínda non é posible, e os experimentos de Galvani só serviron para avanzar na composición das células nerviosas, tal cual Volta expresábao pola contraria. Ademais, o galvanismo axudou á ciencia con outros procedementos onde a electricidade se usa para axudar en momentos onde o corpo non responde. De todas as maneiras, o regreso da morte segue sendo un tema rechamante para a ciencia, e que continúa investigándose.

Dorothy Hodgkin


Dorothy Crowfoot Hodking é unha das científicas máis importantes da historia. Naceu en Exipto, o 12 de maio de 1910 e morreu o 29 de xullo de 1994. Na súa longa vida, demostrou unha gran paixón pola ciencia, especialmente pola química. Esa mesma paixón, legounos descubrimentos importantes para a bioquímica e a saúde, e a ela merecéronlle un premio Nobel. Propóñoche coñecer estes 5 datos interesantes sobre Dorothy Hodgkin.
Dorothy Hodgkin gañou o premio Nobel de Química en 1964, por descubrir a estrutural molecular de varias substancias, utilizando raios X. É un das catro mulleres que gañaron o Nobel de Química ata agora, xunto a Ada Yonath, Irene Joliot Curie e a grandiosa Marie Curie.
En Oxford, Dorothy sentiuse atraída pola cristalografía, polo que pronto decidiu dedicarse ao estudo da cristalografía con rayos-X. Grazas aos seus logros, esta técnica foi establecida como a forma ideal para estudar a estrutura das moléculas orgánicas.
En plena Segunda Guerra Mundial, Hodgkin arranxoullas para seguir as súas investigacións. Así, en 1945, Dorothy Hodgkin resolveu a estrutura da penicilina xunto ao seu equipo. Un logro importante para o desenvolvemento e a mellora de antibióticos.



Grazas ás súas investigacións no campo da bioquímica e a paixón por lacristalografía de raios X, logo de recibir o premio Nobel de 1964, continuou o seu labor xunto ao seu equipo de investigadores ata que puido resolver a estrutura da molécula de insulina, e así colaborar coa loita contra a diabete. A estrutura final da insulina foi develada ao mundo da ciencia en 1988, cando a nosa querida Dorothy tiña 78 anos.

"APPs" do futuro

O de que o Smartphone serve para todo, está quedando patente cada día: por se non fose suficiente coa case desaparición dos MP3, o desprazamento que sufriron os GPS dedicados, os reprodutores de vídeo portátiles... pero o que é moito mais difícil é que empece a substituír cousas de ámbitos profesionais, como pode ser a medicina. Fixéronse pequenos avances ao respecto, aínda que coa noticia que temos hoxe queda moito mais claro que a masificación destes fixo posibles cousas que ata hai uns anos eran completamente impensables.
O caso é que investigadores na Universidade de Houston foron capaces de crear unha aplicación para Smartphones (en realidade para iPhone, aínda que iso é outra historia) que detecta o melanoma ou cancro de pel mellor do que podería facelo o teu médico de cabeceira. A aplicación en si chámase DermoScan, e con sacar unha fotografía da nosa pel é capaz de determinar se pode ser cancerosa ou non para posteriores exames médicos. Nas primeiras probas da aplicación foi capaz de detectar cun 85% de efectividade o cancro de pel, o cal fai que sexa igual de efectivo que o diagnóstico dun dermatólogo e chegue a ser mellor que un médico de cabeceira na media.
Se queredes correr á App Store a facervos coa aplicación, mellor que non vos molestedes: necesitariades unha lente específica que custa 500 dólares e que aumenta o suficiente para facer posible a detección. E non, non é algo que probablemente empezaremos a ver nos iPhones dos dermatólogos, pero isto podería axudar a que os diagnósticos cheguen dunha forma moito mais efectiva a lugares remotos ou que non poden permitirse o acceso a estes especialistas.

ONU

Co avance constante que vemos no campo da robótica é inevitable facerse a gran pregunta: Cando empezaremos a usar robots autónomos para matar persoas? Por agora xa se están a usar drones teledirixidos en operacións militares, que en ocasións acaban con vítimas inocentes; arredor desta práctica xerouse un debate sobre se é ético matar a distancia coma se estivésemos a xogar a un videoxogo, así que é de esperar que o uso de robots autónomos que deciden pola súa conta os seus obxectivos baseándose en algoritmos reciba o mesmo tratamento da sociedade.
Agora a ONU está disposta a iniciar este debate no Convenio sobre Certas Armas Convencionais (CCW polas súas siglas en inglés) que se celebra esta semana. Aínda que aínda non existen robots que poidan identificar e disparar a obxectivos sen intervención dun ser humano, é de esperar que ao ritmo que leva a industria estes aparezan mais pronto que tarde, e o último que quere ninguén é que un país os despregue no campo de batalla antes de que exista unha lexislación ao respecto.




Pero sobre todo o principal punto en contra para usar estes robots é ético, afirman organizacións como Human Rights Watch (Observación dos dereitos humanos) e a Facultade de Dereito de Harvard, que nun novo informe analizan as consecuencias de usar os chamados "robots asasinos".
Os científicos tamén teñen algo que dicir ao respecto. Esta non é unha situación moi diferente á que viviron as persoas detrás dos descubrimentos que levaron á bomba atómica; descubriron unha gran fonte de enerxía, pero tamén ao mesmo tempo a arma mais mortífera que coñeceu a humanidade. Os enxeñeiros e científicos que hoxe traballan en Intelixencia Artificial e sistemas robóticos temen que o seu traballo teña un destino similar, e por iso o ano pasado expertos de 37 países asinaron a favor da prohibición total destes robots autónomos con fins militares ou policiais.

Micropsia e FOP

Algúns dirán que calquera que probe o LSD poderá experimentar o mesmo que Alicia, o feito é que a micropsia e tamén coñecida como a síndrome de Alicia no país das marabillas, é un intenso trastorno neurolóxico caracterizado por profundos desaxustes na percepción e os sentidos, especialmente a vista. O trastorno fai que o paciente observe os obxectos diferentes de como son realmente, vendo distintos obxectos da súa arredor varias veces dun maior ou menor tamaño, así como de diferentes cores e formas. Por iso, ademais de chamalo así pola popular historia de Lewis Carroll, tamén se lle adoita coñecer como a síndrome de alucinación Liliputiense, aludindo novamente á literatura (As viaxes de Gulliver de Jonathan Swift). O problema desta condición non está nos sentidos ou os órganos como os ollos, senón no cerebro e na capacidade para interpretar os estímulos sensoriais. Este si que é realmente aterrador. A FOP (fibrodisplasia osificante progresiva), cual condición mutante, consiste nunha estraña e progresiva enfermidade na cal o corpo enteiro forma unha sorte de segundo esqueleto. É unha enfermidade de tipo hereditaria e autosómica dominante que, comunmente coñecida como "a síndrome do home de rocha" (debido ao aspecto resultante), fai que os músculos, os tendóns e os ligamentos do corpo humano gradualmente se perdan e rematen convertendo oscificando, osea, en óso. A FOP aínda é un verdadeiro misterio para a comunidade científico-médica, pero algúns trazos, como dedos esaxeradamente grandes ao nacer e un estraño vulto ou especie de terrón crece nas costas nas dúas primeiras décadas de vida. Segundo os expertos, esta condición afecta a unhas 3.300 persoas no mundo enteiro.