mércores, 27 de novembro de 2013

A gravidade de Einstein

Para este físico a gravidade e a consecuencia de deformación que a masa dos obxectos crean no espazo-tempo onde a perturbación gravitatoria como campo é desenvolvida polo entorno espacial que rodea ó obxecto, é unha aplicación da súa teoría da relatividade xeral. A interacción gravitatoria é iso, a deformación creada pola masa, polo que non existe a forza gravitatoria, a gravidade é unha ilusión, o que nós vemos como "forza" (que cremos saber que é vectorial de caránter atractivo e direcionada cara o centro xeométrico do obxecto astronómico que xera a forza) é un efecto da xeometría deformada de maneira que o espazo crea o empuxe en proporción da deformación aplicada no plano desa dimensión.


luns, 25 de novembro de 2013

Neutrinos captados na Antártida

Mediante o IceCube dentro dun kilómetro de xeo, este detector capta as partículas elementais xeradas fóra do Sistema solar: os neutrinos da astrofísica. Chegaron a captar vinte oito neutrinos dunha gran enerxía e cunhas caracterísitcas tan peculiares que non puideron xerarse no Sol. Aínda non poden dicir con exactitúde que fenómenos produciron estes neutrinos, pero as principales teorías señalan as explosións de supernova, buracos negros ou outros fenómenos externos onde unha gran cantidade de materia ordinaria vése exposta a procesos perturbadores de grandes enerxías.
O grupo de investigación está formado por douscentos cincuenta físicos e enxeñeiros de doce países e ademáis participan no estudo dezaseis universidades estadounidenses.
Formado por 86 cables onde están 5.160 módulos ópticos que permiten ver destellos de luz moi pequenos emitidos cando un neutrino interactúa co xeo. Os cables están distribuídos ao longo dun filómetro cúbico nunha profundidade aproximada de 1.450 ou 2.450. E os datos envíanse directamente ata a Universidade de Wisconsin-Madison en Estados Unidos para acadar a análise dos resultados.
Tardaouse sete anos para construír esta especie de microscopio para estudar partículas tan pequenas como os neutrinos, eso sí, en condicións extremas de frío polar antártico. Costou douscentos millóns de euros e comezou a funcionar no ano 2010.





A misión Swarn

Comsposta por tres satélites de cincocentos kilos cada un lanzados dende unha estación rusa a cargo da ESA (Axencia Europea do Espazo) e foi un éxito xa que as primeiras medicións foron realizadas sen problemas. Toman datos sobre o magnetismo terrestre, a alta atmosfera e a inluencia do Sol na Terra (cómo nos perturba a súa radiación).
Colocados en órbita terrestre e con magnetrómetros nunha especia de brazo robótico permítelles obter os datos requeridos. E a súa construcción foi en maior parte o gran problema xa que os enxeñeiros tiveron que crealos sen utilizar elemntos magnéticos ocmo o ferro e diferentes metais comunmente utilizados no ámbito aeroespacial, xa que estes impedirían a correcta obteción de datos. Básicamente construídos con materiais de fibra de carbono e evitando pegamentos que poderían conter impurezas metálicas.
Tamén están equipados con acelerómetros máis sensores de estrellas de referencia, sen olvidarnos do receptor GPS integrado que permite saber exactamente onde está en todo momento e controlalo.
Cun presuposto duns douscentos vinte millón de euros incluído o cohete que os elevou ata a súa órbita. As comprobacións e calibracións totais pra facer as exactas medicións non estarán preparadas ata dentro de tres meses.




Axiomas

É unha proposición considerada como evidente e aceptada sen requerir demostración previa. En oposición aos postulados que non son evidentes por sí mesmos nin demostrados pero que acéptanse xa que no existe outro principio do que poda ser deducido. Dentro dun sistema hipotético-deductivo é a proposición non deducida de outras porque é a regra xeral dun pensamento lóxico como linguaxe que utilizamos para entender o estudo de detrerminadas realidades. Utilizamos axiomas en matemáticas xa que a súa base é a lóxica dun pensamento lóxico.

A ley de Moore

(incríble)

Amosa a dicir que cada dous anos duplícase o número de transistores nun circuito integrado. Empíricamente foi sendo demostrada ata os nosos días corroborada dixo esta teoría que cada dezaoito meses a capacidade de integración duplicaríase. O resultado............. móviles dun material que pódese dobrar:


A teoría de cordas

Como modelo fundamental da física teórica que indica a existencia de catro dimensións, ademáis amósanos que todálas partículas fundamentais non son maís que estados de estas "cordas" que según como estén forman un tipo de partícula ou outro. Actualmente está acaparando a atención da mairoría dos estudosos (físicos prácticos, teóricos,etc.) deixando así outros campos de estudo necesarios baleiros pero que son precisos e coorrelativos para o correcto desenrolo desta nova teoría aínda non demostrada empíricamente que só pode ter dúas saídas: ou a nova conepción do universo ou o período de investigación (dende os oitenta) máis infructífero da historia como pérdida total de tempo esforzo e diñeiro detrás de reflexións teóricas demasiado entusiastas como indica Lee Smolin nun dos seus escritos.

O neutrino

Como partícula subatómica (máis pequena que o átomo) cunha masa moi pequena difícil de medir xa que o seu valor é ínfimo, son capaces de pasar através da materia ordinaria sen provocar interaccións perturbables. Estas partículas vense afectadas, e sufren as súas derivacións interactivas, polas forzas gravitatoria e pola nuclear débil, pero no se ven afectadas pola electromagnética ou a nuclear forte.

Existen tres tipos de neutrino: neutrino electrónico, neutrino muonónico e neutrino tautónico. Estes tres tipos de neutrino teñen as súas correspondentes antipartículas.

As antipartículas. Actualmente divídese o universo en antimateria e materia correspondéndolle a esta partículas coa mesma masa e espín pero distina casrga eléctrica. Esta división actualmente causa problemas xa que observouse que en algúns procesos da natureza, en algúns casos esta división no é así porque pódense aniquilar partículas se están no estado adecuado.

A ley da gravitación universal

De Isaac Newton. Explicou al leis de Kepler e polo tanto os movementos dos astros celestes a partir da existencia dunha forza, a gravidade. Esta forza é a mesma que na superficie denominamos peso, este "peso" non é máis ca o producto da masa do obxecto atraído multiplicado pola forza atraínte gravitatoria (que de media denotouse cun valor aproximado de 9,80665 metros/segundos ó cadrado). Como a forza de gravidade é inversamente proporcional ó cadrado da distancia que separa os obxectos tomando como puntos de interaccións vectoriais os seus centros xeométricos, da pé a que existira a necesidade de calcular dita media xa que dependendo de onde estemos situados sobre a superficie terrestre existe máis ou menos forza gravitatoria porque estamos máis ou menos afastados do centro xeométrico, posto que a superficie non é plana e porque a terra non é unha perfecta esfera senón que está achatada nos polos.

Este gran físico entre o século dezasete (1642) e dezoito (1727) demostrou que a forza da gravidade ten a dirección da recta que une os dous centros dos astros e o sentido corresponde a unha atracción.. A constante de proporcionalidade que denominose como G e de valor 6,67 por 10 elevado a -11 e de unidades: N (Newton) por m elevado a 2 (metro), e dito produto dividido por kg elevado a 2 (kilogramos);
non puido ser calculada ata o ano 1798 por Cavendish posto que ata esa data non se dispoñía dun suficiente avance nos pararellos de medición. Utilizou unha balanza de trosión onde a barra horizontal que separaba as masa pequenas medía 1,80 metros de lonxitude. Esta barra estaba suspendida no seu punto medio por un hilo metálico moi finiño que levaba adherido un espello, no que se reflaxaba a luz dus raio que posteriormente incidía sobre unha ecala graduada. Nos extremos da varilla colocou dous masa de 739 gramos cada unha e aproximou a cada extremo masa de plomo de 159 kilogramos de peso, isto fixo, segundo a lei citada anteriormente que, o sistema formado pola varilla e as dúas masas pequenas girase ao ser atraídas polas masa de plomo. O xiro producía unha torsión no fío metálico que facía xirar o espello. Entón, o raio de luz se desviaba e incidía sobre outro punto da escala graduada, o que permitía calcular o ángulo de xiro, con este ángulo, calculou o momento da forza que move o péndulo e en consecuencia a forza de torsión aplicada sobre o fío metálico, que é debida a interacción gravitatoria entre as masas.

Polo tanto, a constante G representa (sendo unha constante física) a forza con que atráense dúas masas de un kilogramo ao sitialas a un metro de distancia. Sendo un valor tan pequeno explica por qué soamente a forza gravitatoria é observable cando algún dos corpos implicados na interacción gravitatoria ten gran masa.