A ley da gravitación universal
De Isaac Newton. Explicou al leis de Kepler e polo tanto os movementos dos astros celestes a partir da existencia dunha forza, a gravidade. Esta forza é a mesma que na superficie denominamos peso, este "peso" non é máis ca o producto da masa do obxecto atraído multiplicado pola forza atraínte gravitatoria (que de media denotouse cun valor aproximado de 9,80665 metros/segundos ó cadrado). Como a forza de gravidade é inversamente proporcional ó cadrado da distancia que separa os obxectos tomando como puntos de interaccións vectoriais os seus centros xeométricos, da pé a que existira a necesidade de calcular dita media xa que dependendo de onde estemos situados sobre a superficie terrestre existe máis ou menos forza gravitatoria porque estamos máis ou menos afastados do centro xeométrico, posto que a superficie non é plana e porque a terra non é unha perfecta esfera senón que está achatada nos polos.
Este gran físico entre o século dezasete (1642) e dezoito (1727) demostrou que a forza da gravidade ten a dirección da recta que une os dous centros dos astros e o sentido corresponde a unha atracción.. A constante de proporcionalidade que denominose como G e de valor 6,67 por 10 elevado a -11 e de unidades: N (Newton) por m elevado a 2 (metro), e dito produto dividido por kg elevado a 2 (kilogramos);
non puido ser calculada ata o ano 1798 por Cavendish posto que ata esa data non se dispoñía dun suficiente avance nos pararellos de medición. Utilizou unha balanza de trosión onde a barra horizontal que separaba as masa pequenas medía 1,80 metros de lonxitude. Esta barra estaba suspendida no seu punto medio por un hilo metálico moi finiño que levaba adherido un espello, no que se reflaxaba a luz dus raio que posteriormente incidía sobre unha ecala graduada. Nos extremos da varilla colocou dous masa de 739 gramos cada unha e aproximou a cada extremo masa de plomo de 159 kilogramos de peso, isto fixo, segundo a lei citada anteriormente que, o sistema formado pola varilla e as dúas masas pequenas girase ao ser atraídas polas masa de plomo. O xiro producía unha torsión no fío metálico que facía xirar o espello. Entón, o raio de luz se desviaba e incidía sobre outro punto da escala graduada, o que permitía calcular o ángulo de xiro, con este ángulo, calculou o momento da forza que move o péndulo e en consecuencia a forza de torsión aplicada sobre o fío metálico, que é debida a interacción gravitatoria entre as masas.
Polo tanto, a constante G representa (sendo unha constante física) a forza con que atráense dúas masas de un kilogramo ao sitialas a un metro de distancia. Sendo un valor tan pequeno explica por qué soamente a forza gravitatoria é observable cando algún dos corpos implicados na interacción gravitatoria ten gran masa.
Este gran físico entre o século dezasete (1642) e dezoito (1727) demostrou que a forza da gravidade ten a dirección da recta que une os dous centros dos astros e o sentido corresponde a unha atracción.. A constante de proporcionalidade que denominose como G e de valor 6,67 por 10 elevado a -11 e de unidades: N (Newton) por m elevado a 2 (metro), e dito produto dividido por kg elevado a 2 (kilogramos);
non puido ser calculada ata o ano 1798 por Cavendish posto que ata esa data non se dispoñía dun suficiente avance nos pararellos de medición. Utilizou unha balanza de trosión onde a barra horizontal que separaba as masa pequenas medía 1,80 metros de lonxitude. Esta barra estaba suspendida no seu punto medio por un hilo metálico moi finiño que levaba adherido un espello, no que se reflaxaba a luz dus raio que posteriormente incidía sobre unha ecala graduada. Nos extremos da varilla colocou dous masa de 739 gramos cada unha e aproximou a cada extremo masa de plomo de 159 kilogramos de peso, isto fixo, segundo a lei citada anteriormente que, o sistema formado pola varilla e as dúas masas pequenas girase ao ser atraídas polas masa de plomo. O xiro producía unha torsión no fío metálico que facía xirar o espello. Entón, o raio de luz se desviaba e incidía sobre outro punto da escala graduada, o que permitía calcular o ángulo de xiro, con este ángulo, calculou o momento da forza que move o péndulo e en consecuencia a forza de torsión aplicada sobre o fío metálico, que é debida a interacción gravitatoria entre as masas.
Polo tanto, a constante G representa (sendo unha constante física) a forza con que atráense dúas masas de un kilogramo ao sitialas a un metro de distancia. Sendo un valor tan pequeno explica por qué soamente a forza gravitatoria é observable cando algún dos corpos implicados na interacción gravitatoria ten gran masa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario